کدام فناوری بهتر است؟ FSR یا DLSS

مقایسه روش فنی عملکرد 

مقایسه کیفیت تصویر FSR و DLSS

پشتیبانی سخت‌افزاری DLSS محدود به کارت‌های گرافیک انویدیا است که دارای Tensor Cores یا سخت‌افزار مخصوص هوش مصنوعی باشند؛ برای مثال ویژگی‌هایی مانند Frame Generation در DLSS 3 فقط بر روی سری RTX 40 قابل استفاده‌اند، زیرا نیازمند سخت‌افزارهایی مانند Optical Flow Accelerator می‌باشد. در مقابل، FSR به مراتب سخت‌افزار کمتری لازم دارد؛ نسخه‌های اولیه آن (FSR 1) تقریباً روی هر GPU با قابلیت‌های پایه رندر و شیدینگ قابل اجرا بود، و حتی نسخه‌های Temporal آن (FSR 2 و 3) با بسیاری از کارت‌های میان-رده و قدیمی‌تر هم سازگار هستند. اما جدیدترین نسخه یعنی FSR 4، با استفاده از مدل یادگیری ماشین و شتاب‌دهنده‌های مخصوص، فقط روی GPU های سری AMD Radeon RX 9000 (RDNA 4) پشتیبانی سخت‌افزاری دارد؛ در سایر سخت‌افزارها امکان فعال شدن رسمی آن وجود ندارد.

از نظر کیفیت تصویر، DLSS معمولاً در بازسازی جزئیات، کاهش لبه‌های دندانه‌دار (jaggies) و ارائه تصویر نزدیک‌تر به حالت رزولوشن اصلی عملکرد بهتری دارد؛ نواقصی مانند ghosting, تاری حرکت یا بلور در صحنه‌های سریع با حالت‌های با کیفیت پایین‌تر ممکن است دیده شود، به‌ویژه در DLSS 3 وقتی Frame Generation فعال باشد. FSR در نسخه‌های اولیه (FSR 1) کیفیت پایین‌تری داشت به دلیل روش ساده space-upscaling و وابستگی به فیلترهای لبه؛ اما نسخه‌های بعدی (FSR 2 به بعد) با تکنیک‌های temporal و استفاده از داده‌های حرکت و عمق، کیفیت را بهبود داده‌اند، هرچند هنوز در برخی شرایط (مانند صحنه‌های بسیار سریع، نورپردازی پیچیده یا ترکیب با Ray Tracing) تفاوت‌هایی با DLSS وجود دارد.

مزایا و معایب FSR و DLSS

انتخاب بین DLSS و FSR بیشتر به نوع استفاده و اولویت‌های شما بستگی دارد: اگر به‌دنبال تجربه‌ای سینمایی با بالاترین کیفیت بصری در بازی‌های تک‌نفره و گرافیک‌محور هستید، DLSS گزینه‌ی مناسب‌تری است؛ اما اگر سخت‌افزار متوسط یا قدیمی‌تری دارید، یا بیشتر به روانی تصویر و نرخ فریم بالا در بازی‌های رقابتی اهمیت می‌دهید، FSR می‌تواند انتخاب بهتری باشد.

مزایا DLSS:

• کیفیت تصویر نزدیک‌تر به حالت بومی (native) در بسیاری از صحنه‌ها، مخصوصاً هنگام استفاده از رزولوشن بالا و upscaling زیاد.

• کاهش نویز، لبه‌های دندانه‌دار (aliasing) بهتر و حفظ جزئیات در مواردی که حرکات سریع یا افکت‌های پیچیده وجود دارد.

• بهره‌وری بهتر سخت‌افزاری در سیستم‌هایی که GPU انویدیا با Tensor Cores داشته باشند، مخصوصاً در نسخه‌های جدید که مدل‌های بهینه‌تر آموزش‌دیده‌اند.

• گزینه‌های متنوع کیفیت – حالت‌های مختلف از کیفیت بالا تا عملکرد و تعادل، که به کاربر اجازه می‌دهد بین کیفیت تصویر و نرخ فریم یکی را انتخاب کند.

معایب DLSS:

• وابستگی به سخت‌افزار خاص؛ باید کارت گرافیک انویدیا با Tensor Cores داشته باشید، که هزینه بالاتر و گزینه‌ی محدودتر را می‌طلبد.

• در برخی شرایط، به ویژه در فریم‌هایی با حرکات سریع یا در افکت‌های خاص (مثل ذرات یا شفافیت زیاد)، امکان بروز artifacts مثل ghosting یا تارشدگی وجود دارد.

• تأخیر ورودی (input latency) ممکن است کمی بیشتر شود، مخصوصاً وقتی از قابلیت تولید فریم (frame generation) استفاده می‌شود.

مزایای FSR

• سازگاری گسترده با سخت‌افزارهای مختلف؛ نه فقط کارت‌های AMD بلکه بسیاری از GPU‌های قدیمی‌تر و حتی GPUهای تولیدی انویدیا و اینتل.

• نیاز کمتر به سخت‌افزار اختصاصی یا واحدهای ویژه‌ی هوش مصنوعی – این باعث می‌شود که سیستم‌های متوسط‌تر یا قدیمی‌تر هم بتوانند از آن بهره ببرند.

• منبع‌باز بودن (در اکثر موارد) و پیاده‌سازی آسان‌تر در بازی‌ها و موتورهای گرافیکی مختلف.

• گزینه‌های مختلف کیفیت (presets) مثل حالت عملکرد، تعادل، کیفیت بالا و غیره که امکان انتخاب بین کیفیت و فریم بیشتر را فراهم می‌کند.

معایب FSR:

• کیفیت تصویر معمولاً کمی پایین‌تر است به ویژه در رزولوشن‌های بالا یا هنگام که برای حفظ نرخ فریم زیاد مجبور به استفاده از حالت Performance شدید هستید؛ جزئیات ریز ممکن است کمتر بازسازی شوند.

• برخی artifacts مانند ghosting، shimmering یا مشکلات در بازسازی درست اجسام متحرک وجود دارد.

• در حالت performance ممکن است تصویر به شکلی نرم‌تر یا کم جزئیات‌تر به نظر برسد، و اختلاف به ویژه در صحنه‌هایی با جزئیات بالا أو افکت‌های پیچیده‌ی نور و سایه‌ها قابل مشاهده‌تر است.