تفاوت PAL و NTSC چیست؟

شاید شما هم جز افرادی باشید که با اصطلاحات حوزه دنیای رنگی نمایشگرها و صنعت تولید و ساخت تلویزیون آشنایی نداشته باشید. دو اصطلاح PAL و NTSC جز مفاهیم اختصاصی تلویزیون‌های آنالوگ هستند که در طول نیمه دوم قرن بیستم، دنیای رنگارنگ را به خانه‌های ما آوردند. هر یک از این سیستم‌ها ویژگی‌های مختص به خود را دارند که مزیت اصلی آن‌ها قابلیت پردازش اطلاعات سیستم رمزنگاری رنگ‌ها است. NTSC (National Television System Committee) که عمدتاً در آمریکای شمالی، ژاپن و کره جنوبی مورداستفاده قرار می‌گیرد و PAL (Phase Alternating Line) که شاخص استاندارد غالب در اروپا، استرالیا، آسیا و بسیاری از کشورهای دیگر گردید. درست است که این دو سیستم یک هدف را دنبال می‌کنند؛ اما از لحاظ فنی، به‌ویژه در نرخ فریم و نحوه کدگذاری رنگ، مسیرهای متفاوتی را دنبال می‌کنند. در ادامه به پاسخ سؤال تفاوت PAL و NTSC چیست؟ می‌پردازیم.

با تکاف مگ همراه باشید.

تاریخچه سیستم‌ های پخش PAL و NTSC

• NTSC: این مفهوم مخفف عبارت (National Television System Committee) است که مستقیماً به نام کمیته ملی تلویزیون ایالات متحده اشاره دارد. ان‌تی‌اس‌سی اولین‌بار در سال 1953 در آمریکای شمالی مورداستفاده قرار گرفت. این سیستم می‌تواند نرخ فریم ۳۰ فریم بر ثانیه با وضوح ۴۸۰ خط را ایجاد کند و غالباً در آمریکا، کانادا و ژاپن استفاده می‌شود.
• PAL: این اصطلاح مخفف (Phase Alternating Line) است و در سال 1963 توسط آلمان غربی ارائه شد. PAL با نرخ فریم ۲۵ فریم در ثانیه و وضوح ۵۷۶ عمل می‌کند و به دلیل مقاومت بیشتر در برابر تغییرات رنگ به سرعت در جهان محبوب شد. این سیستم بیشتر در قاره اروپا، استرالیا و برخی از کشورهای آسیایی استفاده می‌گردد.

تفاوت در زمان‌بندی و تفکیک‌پذیری: قلب ماجرا

مهم‌ترین و در واقع اصلی‌ترین تفاوت بین NTSC و PAL ریشه در وابستگی آن‌ها به سیستم‌های برق منطقه‌ای دارد؛ NTSC به شبکه ۶۰ هرتز آمریکا و PAL به شبکه ۵۰ هرتز اروپا وابسته است. این وابستگی مستقیم بر تعداد خطوط تفکیک‌پذیری و نرخ فریم تأثیر می‌گذارد.

مزیت PAL (رزولوشن بالاتر): سیستم PAL با 576 خط افقی رزولوشن بالاتری را به ارمغان می‌آورد. این موضوع به خصوص در تلویزیون‌های آنالوگ بسیار مهم است. رزولوشن بالاتر منجر می‌گردد که تصاویر با جزئیات بیشتر و وضوح بالاتری اجرا شوند.

• NTSC: 480 خط افقی
• PAL: 576 خط افقی

مزیت NTSC (حرکت نرم‌تر): NTSC می‌تواند با نرخ ۳۰ فریم در ثانیه (در مقایسه با ۲۵ فریم در ثانیه PAL)، به‌ویژه برای نمایش صحنه‌های اکشن و حرکات سریع، حرکت نرم‌تری را ارائه کند. PAL به دلیل نرخ پایین‌تر، تصویر پایدارتری را برای تولید فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی ثابت ارائه می‌دهد.

• NTSC: 29.97 فریم در ثانیه
• PAL: 25 فریم در ثانیه

رمزگذاری رنگ و ثبات سیگنال: جدال بر سر دقت رنگ

تفاوت بعدی میان NTSC و PAL در نحوه رمزگذاری سیگنال رنگی است که یک نقص بزرگ در سیستم ان‌تی‌اس‌سی ایجاد می‌کرد و همین نقص دلیل اختراع PAL بود.

سیستم NTSC: حساس به خطا

یکی از نقاط ضعف سیستم NTSC این است که سیگنال رنگی حساسی دارد و نسبت به هرگونه تغییر فاز که معمولاً از طریق کابل‌های طولانی و یا شرایط جوی نامساعد ایجاد می‌شود، واکنش نشان می‌دهد. این تغییرات منجر به لغزش رنگی یا جابه‌جایی ته‌رنگ می‌گردد و به همین دلیل NTSC به شوخی میان کاربران «هرگز همان رنگی نیست» (Never The Same Color) لقب گرفت. تلویزیون‌های قدیمی از یک دکمه کنترل ته‌رنگ برای تنظیم رنگ توسط کاربر استفاده می‌کردند.

سیستم PAL: تصحیح خودکار فاز

مهندسان آلمانی برای جبران رنگ در هر خط سیگنال، سیستم PAL را توسعه دادند. نام PAL به معنی «فاز جایگزین در هر خط» است. در این سیستم سیگنال رنگی در هر خط افقی نسبت به خط قبلی ۱۸۰ درجه تغییر فاز داده و در گیرنده، اطلاعات این دو خط (با فاز مخالف) با هم میانگین‌گیری می‌شوند.

این میانگین‌گیری باعث می‌گردد که هرگونه خطای کوچک فاز که در طول انتقال رخ‌داده، به‌صورت خودکار خنثی و تصحیح شود. نتیجه نهایی PAL، ثبات رنگی فوق‌العاده بالاتر است؛ بدین معنی که تنظیم رنگ تلویزیون نیازمند تنظیم دستی نیست.

انتخاب بین NTSC یا PAL

حال که با تفاوت‌های این دو سیستم پخش رنگ در تلویزیون آشنا شدید، به نظرتان کدام یک بهتر هستند؟ انتخاب بین این دو بستگی به موقعیت جغرافیایی دارد، برای انتخاب باید بررسی کنید که کشور شما از کدام سیستم استاندارد پشتیبانی می‌کند. محتواها و تصاویر در کشور ایران بر اساس استاندارد PAL قابل‌نمایش است؛ بنابراین بهتر است ویدئویی را تولید نمایید که با استاندارد رمزگذاری رنگی پال مطابقت دارد تا تصاویر بدون اختلال و مشکل به نمایش دربیایند.

در آخر… 

NTSC به‌عنوان یک سیستم اولیه فضای رنگی در دهه ۱۹۵۰شناخته می‌شود. استاندارد PAL یک راهکار هوشمندانه از سمت مهندسان آلمانی در راستای ایجاد ثبات رنگ بود که توانست به‌عنوان پاسخ مهندسی برتر به مشکلات عملی پخش آنالوگ در اکثر نقاط جهان به استاندارد غالب تبدیل شود. به‌طورکلی اگر مسئله همخوانی استانداردهای فضای رنگی را طبق منطقه جغرافیایی در نظر نگیریم، PAL تقریباً 100 خط بیشتر از NTSC دارد و محتواها را با کیفیت بالاتری نمایش می‌دهد و در مقابل ان‌تی‌اس‌سی اشباع رنگی بیشتری دارد.