وقتی در نقد گفته می‌شود که این خط داستانی “کلیشه‌ای” است، به این دلیل است که “موتیف انتقام” یکی از رایج‌ترین و پراستفاده‌ترین ایده‌ها در دنیای سرگرمی است. ما داستان‌های بی‌شماری در بازی‌ها (مثل God of War)، فیلم‌ها (مثل John Wick) و کتاب‌ها دیده‌ایم که قهرمان آن‌ها به دنبال انتقام است. به همین دلیل، اگر به خوبی به آن پرداخته نشود، می‌تواند برای مخاطب قابل پیش‌بینی و تکراری به نظر برسد.

گیم‌ پلی “خون مهران” با الهام از اسمهای مطرحی چون God of War و Assassin’s Creed، تلاش می‌کند تا تجربه‌ای آشنا و در عین حال جذاب ارائه دهد. سیستم مبارزات بازی شامل حالت‌های متنوعی از جمله استفاده از شمشیر و سپر، دو شمشیر و تیر و کمان است که به بازیکن امکان انتخاب سبک مبارزه‌ی دلخواه را می‌دهد. در کنار این سیستم، المان‌های نقش‌آفرینی و سیستم پیشرفت شخصیت نیز در بازی گنجانده شده که به عمق گیم‌پلی می‌افزاید. مکانیک‌ های مخفی‌ کاری نیز برای از بین بردن بی‌ سروصدای دشمنان در دسترس قرار دارد، هرچند کارایی آن در دموی اولیه جای بهبود دارد.

با وجود این تنوع، سیستم مبارزات از نقاط ضعفی نیز رنج می‌برد؛ حس ضربات و واکنش دشمنان به حملات، آن‌طور که باید رضایت‌ بخش نیست و درگیری‌ها را گاهی بی‌اثر و سبک جلوه می‌دهد. این مسئله در کنار برخی مشکلات جزئی در انیمیشن‌ها، باعث می‌شود تا هسته‌ی اصلی گیم‌ پلی، یعنی مبارزات، نتواند به پتانسیل کامل خود دست یابد.

از منظر بصری و شنیداری، “خون مهران” تجربه‌ای دوگانه را به نمایش می‌گذارد. از یک سو، طراحی هنری و فضا سازی بازی در به تصویر کشیدن بین‌النهرین باستان موفق عمل کرده و با بهره‌گیری از موتور گرافیکی قدرتمند Unreal Engine 5، محیط‌هایی چشم‌ نواز و پرجزئیات را خلق کرده است. موسیقی متن نیز به خوبی با این اتمسفر هماهنگ است و حس و حال حماسی و شرقی داستان را تقویت می‌کند. با این حال، این نقاط قوت در بخش‌های دیگر کمرنگ می‌شوند؛ طراحی چهره شخصیت‌ها، به ویژه در میان‌پرده، فاقد جزئیات و احساسات لازم است و در ترکیب با صداپیشگی نه‌چندان تأثیرگذار و گاهی بی‌روح، مانع از انتقال عمق عواطف و درگیر شدن مخاطب با روایت می‌شود.

در آن بخش‌های داستانی که کنترل از گیمر گرفته می‌شود تا یک صحنه مهم (مثل صحنه کشته شدن خانواده مهران) نمایش داده شود، چهره شخصیت‌ها آنقدر بی‌روح و خشک طراحی شده که نمی‌تواند حس غم، خشم یا اندوه را به درستی به مخاطب منتقل کند. یک میان پرده قوی باید بتواند بازیکن را از نظر احساسی درگیر کند، اما وقتی طراحی چهره و صداپیشگی ضعیف باشد، این صحنه‌ها تأثیرگذاری خود را از دست می‌دهند.

انیمیشن‌های مبارزات و حرکات شخصیت نیز در برخی موارد خشک و غیرطبیعی به نظر می‌رسند و جلوه‌های صوتی ضربات در نبردها، آن حس لازم برای القای یک مبارزه‌ی سنگین و واقعی را ایجاد نمی‌کنند. در حالی که بازی از نظر هنری و موسیقیایی پتانسیل بالایی دارد، مشکلات فنی در مدل‌سازی، انیمیشن و صداپیشگی، تجربه‌ی کلی را تحت تأثیر قرار می دهد.