نگاهی به بازی shinobi: Art of Vengeance

در تاریخ بازی‌های ویدئویی، کمتر فرنچایزی را می‌توان یافت که توانسته باشد هم در خاطره‌ بازیکنان قدیمی جای بگیرد و هم به‌عنوان الهام‌بخش نسل‌های بعدی ایفای نقش کند. سری Shinobi از جمله همین آثار است. مجموعه‌ای که با تلفیق هنر رزمی ژاپنی، گیم‌پلی پرسرعت و فضایی تاریک و پرهیجان، خود را به‌عنوان یکی از شناخته‌شده‌ترین نمادهای سبک اکشن-پلتفرمر معرفی کرد. یکی از نسخه‌هایی که اگرچه در سایه‌ آثار پرزرق‌وبرق قرار گرفت اما ارزش تحلیلی و بازی‌کردن بالایی دارد، بازی Shinobi: Art of Vengeance است؛ عنوانی که بار دیگر نینجای خاموش و مرموز را در مرکز توجه قرار داد.

سبک: اکشن

پلتفرم‌ها: PC

با تکاف مگ همراه باشید

روایت و خط داستانی

برخلاف بسیاری از نسخه‌های قبلی سری که بیشتر بر روی اکشن متمرکز بودند و روایت تنها به‌عنوان بستری برای توجیه مراحل عمل می‌کرد، در Art of Vengeance سعی شده خط داستانی پررنگ‌تر باشد. شخصیت اصلی، نینجایی تنها و زخم‌خورده است که در پی انتقام از دشمنانی است که خاندان و استاد او را نابود کرده‌اند. در طول مسیر، خیانت دوستان نزدیک، مواجهه با دشمنان قدیمی و حتی تقابل با شیاطین درونی، فضای روایی خاصی را می‌سازد.

یکی از نکات جالب، استفاده از میان‌پرده‌های کوتاه سینماتوگرافیک است که در آن‌ها با سبک هنری کمیک مانند، لحظات کلیدی داستان روایت می‌شوند. این سبک، یادآور سنت شرقی داستان‌سرایی تصویری است و به هویت بصری بازی عمق بیشتری می‌دهد.

گیم‌پلی و سیستم مبارزه

هسته‌ اصلی بازی همچنان بر اکشن سریع و دقیق بنا شده است. بازیکن علاوه بر شمشیر کاتانا، به ابزارهای سنتی نینجا مانند شوریکن، کونای، و بمب‌های دودزا دسترسی دارد. نکته‌ جالب اینجاست که هر ابزار تنها برای مبارزه نیست، بلکه در طراحی مراحل نیز نقش دارد. به‌عنوان مثال، استفاده از بمب دودزا می‌تواند مانعی برای دید دشمنان ایجاد کند و راهی برای عبور خاموش بازیکن فراهم کند.

یکی از مکانیزم‌های برجسته، سیستم “Focus Mode” است که به بازیکن اجازه می‌دهد برای چند ثانیه زمان را کند کرده و با دقت، حرکات بعدی خود را زمانبندی کند. این قابلیت نه‌تنها جنبه‌ی استراتژیک دارد، بلکه به تنوع گیم‌پلی کمک کرده و حس نینجای حرفه‌ای بودن را تقویت می‌کند.

مبارزات باس‌ها نیز بخش جدا نشدنی این نسخه هستند. هر باس با الگوی خاص حمله، نقطه ضعف و محیط نبرد ویژه طراحی شده است. برای نمونه، در یکی از مراحل باید با سامورایی غول‌پیکری در معبدی در حال سوختن مبارزه کنید. محیط در حال تخریب است و بازیکن باید همزمان هم مراقب حملات سنگین دشمن باشد و هم از تله‌های محیطی جان سالم به در ببرد.

طراحی مراحل و محیط‌ها

طراحان Art of Vengeance در خلق محیط‌ها تلاش زیادی کرده‌اند. بازی شما را از کوچه‌های تاریک شهر گرفته تا کوهستان‌های پوشیده از برف، قلعه‌های باستانی و جنگل‌های افسانه‌ای سوق می‌دهد. در هر محیط، مسیرهای فرعی و رازهای پنهان زیادی وجود دارد که کشف آن‌ها ارزش تکرار دوباره مراحل را لذت‌بخش‌تر کرده است. در برخی مراحل می‌توانید انتخاب کنید که مستقیم وارد مبارزه شوید یا با دقت و بی‌صدا دشمنان را حذف کنید. این آزادی عمل به بازیکن اجازه می‌دهد سبک بازی خود را انتخاب کند.

جلوه‌های بصری و هنری

از نظر گرافیک، بازی گرچه به استانداردهای روز عرضه خود فوق‌العاده پرجزئیات نبود، اما با استفاده هوشمندانه از رنگ‌های تیره، سایه‌پردازی عمیق و طراحی کاراکترهای متمایز توانست هویتی مستقل بسازد. طراحی دشمنان بسیار متنوع انجام شده. از نینجاهای سایه‌ای گرفته تا هیولاهای افسانه‌ای و سامورایی‌های مکانیزه. هنر بصری بازی به‌طور مستقیم تحت تأثیر فرهنگ ژاپنی می‌باشد.

موسیقی و صداگذاری

موسیقی یکی از نقاط قوت اصلی shinobi است. قطعات با ترکیبی از سازهای سنتی ژاپنی (مانند شاکوهاچی و کوتو) و ریتم‌های الکترونیک مدرن ساخته شده‌اند. این تضاد میان سنت و مدرنیته دقیقاً همان چیزی است که هویت نینجایی بازی را شکل داده است.

صداگذاری دشمنان، باس‌ها و محیط نیز به خوبی انجام شده. صدای زوزه باد در کوهستان، شکستن شاخه‌ها در جنگل یا پژواک قدم‌ها در دالان‌های تاریک، همگی حس غوطه‌وری را در بازی افزایش می‌دهند.

مقایسه با نسخه‌های دیگر Shinobi

اگر بخواهیم Art of Vengeance را با نسخه‌های کلاسیک سری مقایسه کنیم، می‌توان گفت که این بازی گامی بلند برداشته است.

• نسبت به نسخه‌های اولیه‌ دهه ۸۰ و ۹۰، بازی گسترده‌تر و پرجزئیات‌تر است.
• نسبت به نسخه‌های مدرن‌تر، هنوز ساده‌تر و بیشتر وفادار به ریشه‌های کلاسیک باقی مانده.

به عبارتی می‌توان shinobi را پلی میان نوستالژی و تجربه‌ای نیمه‌مدرن دانست. چیزی که هم طرفداران قدیمی و هم بازیکنان جدید می‌توانند از آن لذت ببرند.

واکنش منتقدان و بازیکنان

بازتاب‌های منتقدان در زمان عرضه ترکیبی بود. بسیاری از آن‌ها گیم‌پلی سریع، باس‌فایت‌های چالش‌برانگیز و موسیقی بازی را تحسین کردند. با این حال، برخی منتقدان به کمبود نوآوری روایی و دشواری بیش‌ازحد برخی مراحل اشاره کردند.

در میان بازیکنان، گروهی از طرفداران قدیمی، shinobi را به‌عنوان بازگشتی شایسته به ریشه‌ اصلی‌اش ستایش کردند. در حالی‌که عده‌ای دیگر آن را نسخه‌ای سخت و محدودکننده می‌دانستند. با این حال، مرورهای امروزی بیشتر بر جنبه‌ نوستالژیک و هویت خاص بازی تأکید می‌کنند.